Dwie walki ijakże różne oblicza. Hasim Rahman, pokonując niespodziewanie Lennoxa Lewisa, napisał piękną historię. Aleistary mistrz Lewis, już wrewanżu, dołożył swoją…
Popierwszym gongu nikt nasali nieprzewidywał, żezakilkanaście minut świat boksu stanie nagłowie. Był 22 kwietnia 2001 roku, gdyLennox Lewis, absolutny dominator wagi ciężkiej, wychodził doringu wCarnival City Arena wBrakpan, obok Johannesburga. Niepokonany odsiedmiu lat pięściarz był pewny wygranej. Wgłowie układał już kolejne miesiące przygotowań istawiał kolejny cel – Mike Tysona. Naprzeciw niego stał amerykański bokser, Hasim Rahman. Przezznawców postrzegany jako pretendent bezwiększych szans. Ot, taki solidny, aleniegenialny pięściarz.
Lewis zlekceważył Rahmana. Brytyjczyk nietraktował obozu treningowego znależytą powagą. Zamiast aklimatyzacji wRPA, wolał spędzać czas wHollywood, biorąc udział wnagraniach dofilmu „Ocean’s Eleven”. Namiejscu pojawił się dopiero nadwa tygodnie przedpojedynkiem. Rahman był wRPA już dwa tygodnie wcześniej. Dotego uBrytyjczyka doszły problemy zwysokością – ring znajdował się około 1700 metrów nadpoziomem morza. Mówiąc krótko idosadnie – niebył woptymalnej formie…
Mistrz wniósł nawagę 115 kilogramów. Pretendent był lżejszy osiedem. Jeszcze przedpierwszym gongiem obaj spotkali się zNelsonem Mandelą. Były wspólne zdjęcia. Rozmowy. Później kurtuazja się skończyła. Wruch poszły pięści.
Lennox Lewis – Hasam Rahman: niespodzianka
Pierwsze rundy należały doLewisa, aleniebyła tojego typowa, dominująca postawa. Brytyjczyk trzymał dystans, próbując punktować lewym prostym. Niewykazywał jednak agresji. Rahman… wręcz przeciwnie! Wyglądał pewnie. Wyprowadzał mocne ciosy. Czuł, żemistrza trzeba strącić ztronu nokautem. Że pozostawienie decyzji sędziom może nieprzynieść tytułu.
Wtrzeciej iczwartej rundzie Amerykanin zaczął coraz śmielej atakować. Lewis wyglądał nazmęczonego, unikał wymian iporuszał się wolniej niż zwykle. Rahman zauważył, żejego ciosy zaczynają dochodzić celu, asiła Lewisa wydaje się niebyć takmiażdżąca jak zazwyczaj.
Decydujący moment przyszedł wpiątej rundzie. Rahman wyczuł okazję. Pojednej zwymian mistrz stracił koncentrację, opuszczając ręce. Wpowtórkach można było zobaczyć, żeLennox… wręcz uśmiecha się, może prowokacyjnie. Hasim zareagował momentalnie! Potężny prawy sierpowy wylądował idealnie naszczęce Lewisa. Mistrz poskładał się jak domek zkart, uderzając jeszcze głową omatę. Przezmoment próbował się jeszcze podnieść, alenogi odmówiły muposłuszeństwa. Sędzia zakończył walkę.
Sensacja stała się faktem. Hasim Rahman, zawodnik, któryprzedpojedynkiem niemiał nawet własnego pasa WBC, musiał gopożyczyć odorganizacji, został nowym mistrzem świata wagi ciężkiej!
|Czytaj też: Lennox Lewis – Oliver McCall. Nadziwniejsza walka whistorii boksu?
Szamotanina, rysa nawizerunku ipięć kul
Tyle żeLennox ipromotorzy niemogli iniechcieli zostawić tejporażki bezodzewu. Domagano się rewanżu, nawet sądownie! Wsierpniu 2001 roku strony doszły doporozumienia. Drugie starcie miało odbyć się 17 listopada 2001 wMandalay Bay Events Center wLas Vegas. Rahman zgodził się nagażę wwysokości prawie 10 milionów dolarów zawyjście doringu przeciwko Lewisowi. Miał także otrzymać procent odzysków ztransmisji telewizyjnej. Podobną sumą zapojedynek miał zadowolić się Lewis. Tyle żeonkawałku ztelewizyjnego tortu nieotrzymał.
Przedpojedynkiem atmosfera pomiędzy rywalami mocno zgęstniała. Podczas nagrania programu wESPN Lewis iRahman wdali się wbójkę wstudiu telewizyjnym. Według świadków, Amerykanin miał ubliżyć Brytyjczykowi. Zniewaga była natyle bolesna, żeten niewytrzymał.
„Nie pojmuję, dlaczego źle zrozumiał mojesłowa. Niewiem, jak pracuje jego umysł” – tłumaczył Hasim. Idodawał: „Te ostatnie siedem miesięcy było najwspanialszymi wmoim życiu”.
Świętował, nic wtym dziwnego. Aleijego historia dawała kutemu powody. GdyRahman miał dziewiętnaście lat, oddano doniego pięć strzałów zpistoletu kaliber .38. Jedna zkul przeszyła lewą rękę, adruga utkwiła wkręgosłupie.
„Dlaczego niezostałem sparaliżowany? Widocznie Allah miał wobec mnie inne plany, choć wtedy nieprzypuszczałem, żebędą one dotyczyć boksu” – opowiadał dziennikarzom. Lennox zmagał się zinnym problemem. Przezlata toonbył naszczycie. Stał się idolem. Ateraz?
Simon Block, sekretarz generalny Brytyjskiej Rady Kontroli Boksu, powiedział, żeszamotanina zniweczyła obraz Lewisa jako wzorowego sportowca. Faktycznie zabrakło mumistrzowskiego opanowania. Uległ prowokacji. Alepotych wydarzeniach było jasne, żeten pojedynek jest czymś więcej niż tylkowalką oodzyskanie mistrzostwa. Tobyła walka ohonor.
Nauczony nabłędach Lewis podszedł doprzygotowań znacznie poważniej. Trenował wgórach Big Bear wKalifornii. Chciał poprawić kondycję iuniknąć problemów zaklimatyzacją. Był skupiony, zdyscyplinowany igotowy nabrutalną zemstę. Przedwalką pytał dziennikarzy oswojego przeciwnika:
„On się mieni mistrzem? Chyba mistrzem jednego, przypadkowego ciosu”.
|Czytaj też: Whisky, biznes iboks. Życie Johna L. Sullivana
Zemsta…
I17 listopada, odpierwszego gongu, było widać różnicę. Lennox niezamierzał popełnić tych samych błędów, cowAfryce. Bił potężnie, precyzyjnie. Trafił 72 ze144 wyprowadzonych ciosów, przy 48 celnych Hasima. Brytyjczyk był szybki, skoncentrowany iagresywny.
Wpierwszej idrugiej rundzie Lewis całkowicie kontrolował walkę. Niepozwalał Rahmanowi nażadne ofensywne akcje, wytrącał gozrytmu istopniowo rozbijał. Każdy cios zadany przezBrytyjczyka wydawał się mieć swoją wagę. Każdy był częścią większego planu.
Wczwartej rundzie nadeszło to, nacoczekali kibice Lennoxa. Zemsta. Lewis wyczekał Rahmana, apotem trafił gomocnym lewym prostym, którymustawił gopoddecydujący cios. Achwilę później odpalił potężny prawy sierpowy, którywstrząsnął całym Mandalay Bay.
Rahman padł jak rażony piorunem. Tym razem toonznalazł się wsytuacji, wjakiej kilka miesięcy wcześniej był Lewis. Sędzia doliczył dodziesięciu. Mistrz niebył wstanie się podnieść. Tym samym Lennox Lewis odzyskał swoje tytuły iudowodnił, żetoonjest prawdziwym królem wagi ciężkiej.
Tobył jeden znajbardziej spektakularnych nokautów whistorii rewanżowych pojedynków. Niebyło mowy okontrowersjach. Nowy-stary czempion pojedynkiem tym otwierał sobie też drogę dowielkiego starcia iwielkich pieniędzy, które miał otrzymać zaspotkanie zMike Tysonem.
„Chciałem, żebyludzie zapamiętali tęwalkę jako moją odpowiedź. Niejestem mistrzem nachwilę. Jestem najlepszy naświecie” – mówił porewanżu.
Zebrał się też nawielki gest, boczęść wypłaty przeznaczył budowę ośrodka dla dzieci, które straciły rodziców wwyniku aktów z11 września 2001.
Dla Rahmana był to„ostatni taniec” natym poziomie. Lewis natomiast kontynuował swoją dominację, ażw2003 roku, kiedy odszedł zboksu jako niekwestionowany mistrz świata. Aletotamtejnocy wLas Vegas pokazał prawdziwy charakter.
Historia zatoczyła koło. Dwie walki. Dwa piorunujące nokauty. Narodziny niedocenianego Hasima, apotem powrót zza światów Lennoxa. W2001 boks zrodził piękną opowieść. Niepierwszą. Inieostatnią…
Zdjęcie główne: YouTube screen
0 0 Głosy
Article Rating
